Freud'a Ne Yaptık da Çocuklarımız Böyle Oldu?

Tekir'in bloğunda görüp edinmiştim kitabı. 2009'da okuduğum sonm kitap. Ama blogda bir türlü günleyememiştim.

Ana babalar kimiz zaman çocuklarını "korumak" ile "her şeye eyvallah" demeyi birbirine karıştırıyorlar(s. 38).

Ana babasını hiç eleştirmeyen bir çocuk onlara yapışır kalır ve büyüyemez (s.39).

Yetişkinlerin koyduğu sınırlar -küçük düşürmemek koşuluyla- çocuğu durdurur ve güven verir (s.40).

Kendi sınırlarını öğrenene kadar çocuğun sınırlanmaya ihtiyacı vardır (s.42).

Kendi hayatını ilgilendiren konularda çocuğa yalan söylemek ona kesinlikle acı verir (s.115).

İtiraz ettiği, herşeye hayır dediği dönem çocuğun gelişmesi için çok önemlidir (s.127).

Ve benim için altın kısım : Çocuğun arkadaş ana babalara değil, yol gösteren yetişkinlere ihtiyacı vardır. Ancak bunun için büyüklerin kendi ergenliklerini atlatmış olmaları gerekir (s.126).

Çocukların çok erken sorumluluk üstlenmelerine izin vermek, onları yüzüsü bırakmak ile eşdeğerdir (s.128).

Okunması faydalı bir eser. Türk kültürünün dışında bir kültürden olaylar aksettirerek açıklamalarını yapıyor. Ama kültür farklı olsa da açıklamalar evrensel...